Cmentarz honorowy Frankenberga: pomnik ostatnich ofiar bomby w 1945 r

Cmentarz honorowy Frankenberga: pomnik ostatnich ofiar bomby w 1945 r

6 września 1959 roku we Frankenbergu otwarto cmentarz honorowy, upamiętniający tragiczne losy ofiar II wojny światowej. W tej uroczystej ceremonii obecny był minister spraw wewnętrznych Hesji Heinrich Schneider. Na cmentarzu pochowano łącznie 131 osób, w tym robotników przymusowych i dzieci, które straciły życie w bombardowaniach miasta. Szczególnie uwydatniony jest siedmiometrowy krzyż z piaskowca, który zbudowali pionierzy Bundeswehry.

Ostatnia z ofiar bomby, Karl-Ludwig Strauch, znalazła swoje miejsce wiecznego spoczynku na cmentarzu w październiku 1959 r. Daje do myślenia, że ​​tylko w atakach w marcu 1945 r. zginęło około 95 osób, a pierwszy atak miał miejsce 12 marca, szczególnie dotknął wielu rosyjskich jeńców wojennych i robotników przymusowych w fabryce Thoneta. Niektórych ofiar nie udało się zidentyfikować, co widać na tabliczkach imiennych. Używane są tu określenia takie jak „nieznany robotnik ze Wschodu”, które świadczą o strasznych okolicznościach tamtych czasów.

Losy osobiste

Losy tych, którzy przeżyli, są równie poruszające. Luise Bittner, która przeżyła atak, dostarczyła zdjęcia dzieci najmłodszej ofiary bomby, Agnes Klary Nolte. Agnieszka, urodzona 27 czerwca 1938 r., zginęła w nalocie. Te spersonalizowane wspomnienia łączą historię z ludzkością i wyjaśniają, że za każdym imieniem kryje się historia.

Kolejny poruszający moment miał miejsce w 2016 roku, kiedy Joy Thonet, starsza menadżerka fabryki Thonet, odwiedziła groby ofiar bomby. Towarzyszył jej Martin Ranft, były uczeń Thoneta, który jako współczesny świadek podtrzymał pamięć o tych tragicznych wydarzeniach. Tablice pamiątkowe na cmentarzu honorowym upamiętniają także rannych członków Wehrmachtu, którzy niegdyś przebywali w szpitalu we Frankenbergu.

Wspomnienia bombardowań

Doświadczenia rodzeństwa Marii-Luise i Alfreda Müllerów z Heessen dostarczają dalszego wglądu w okropności nalotów, które dotknęły także inne regiony kraju. Podczas nalotu na kopalnię Saksonia 16 lutego 1945 roku wraz z matką szukały schronienia w tunelu, który został stworzony dla pracowników kopalni. W tej wąskiej przestrzeni, wypełnionej już ludźmi, godzinami czekali na pomoc, podczas gdy bomby zawaliły tunel. Rodzeństwo było uwięzione przez dziewięć godzin, zanim uratowała je ekipa ratowników kopalnianych, a ten traumatyczny incydent pozostawił silny ślad w ich wspomnieniach i życiu.

Najgorszy atak na kopalnię Saksonia miał miejsce 27 marca 1945 roku, w którym zginęło 157 osób, w tym wielu rosyjskich jeńców wojennych. Wydarzenia te pokazują, że naloty wywarły niszczycielski wpływ nie tylko pod względem geograficznym, ale i ludzkim, a pamięć o tym czasie jest żywa jeszcze długo po wyzwoleniu.

Otwarcie cmentarza honorowego we Frankenbergu i opowieści o ocalałych jasno pokazują, jak ważne jest podtrzymywanie żywej pamięci o ofiarach i nie zapominanie o lekcjach z przeszłości. Należy zawsze zachować pokój, o który wielu walczyło.

Więcej informacji na temat historii zamachu i wspomnień ocalałych można znaleźć w artykułach autorstwa HNA I Waszyngton.